تونی بنت که از نژادپرستی خشمگین شده بود، در کنار MLK از حقوق مدنی دفاع کرد

در دهه 1950، تونی بنت با وحشت شاهد این بود که موسیقیدانان سیاه پوستی مانند نات کینگ کول و دوک الینگتون از دسترسی به اتاق‌های غذاخوری سالن کنسرت و هتل‌ها محروم شدند. بی عدالتی که او شاهد بود، خواننده جوان را عصبانی کرد.

بنت در زندگی نامه خود در سال 1998 در The Good Life می نویسد: “من هرگز سیاسی نبوده ام، اما این چیزها فراتر از سیاست است.”

به همین دلیل بود که وقتی هنرمند و فعال هری بلافونته با بنت تماس گرفت و از او خواست تا به راهپیمایی حق رأی کشیش مارتین لوتر کینگ از سلما تا مونتگومری در سال 1965 بپیوندد، بنت بدون تردید پذیرفت. او به آلاباما پرواز کرد و با متحدانش در مبارزه برای عدالت اسلحه به دست گرفت.

بنت که جمعه در سن 96 سالگی درگذشت، به لطف آوازهای مخملی و فرمان به ظاهر بی دردسر از کتاب آهنگ استاندارد وارد پانتئون موسیقی آمریکا شد. اما فعالیت حقوق مدنی او بخش مهم دیگری از میراث او است و او ورود کینگ به جنبش سیاسی را فصل مهمی در زندگی خود می داند.

بنت در زندگی نامه 304 صفحه ای خود نوشت: «وقتی راهپیمایی شروع شد، احساس عجیبی از دی جی وو داشتم. زمانی که من و دوستانم به آلمان راه پیدا کردیم، مدام به بیست سال پیش برمی‌گشتم.» در دوران خدمت در جنگ جهانی دوم، دوستی بنت با یک سرباز سیاه پوست توسط افسران ارتش سفیدپوست محکوم شد.

بنت نوشت: «من در سلما هم همین احساس را داشتم: سربازان دولت سفید واقعاً خصمانه بودند و از نشان دادن آن شرم نداشتند. در تمام طول مسیر راهپیمایی، از مونتگومری تا سلما، تهدید به خشونت وجود داشت، که برخی از آنها در اخبار عصر پخش شد و واقعاً به آگاهی کشور از زشتی‌هایی که هنوز در جنوب در حال وقوع بود، کمک کرد.»

او به یاد می آورد که بنت “ترسناک” بود، اما بلافونته “خونسردی خود را حفظ کرد” و به همه کمک کرد تا روی جاده پیش رو تمرکز کنند. (بلافونته در آوریل درگذشت. او همچنین 96 سال داشت.)

بنت تمام 54 مایل را طی نکرد. در عوض، او به مونتگومری رفت تا در 24 مارس در آنجا باشد تا به کینگ سلام کند و برای راهپیمایان در کنار الا فیتزجرالد، پیت سیگر، جوآن بائز، سامی دیویس جونیور، ماحلیا جکسون و دیگران آواز بخواند. یک روز پس از تجمع ستاره‌ها برای آزادی، کینگ سخنرانی کرد: «تا کی؟ نه طولانی» روی پله های ساختمان کنگره ایالت آلاباما.

بنت در زندگی نامه خود نوشت: من بسیار مفتخرم که توانستم در چنین رویداد تاریخی شرکت کنم، اما ناراحتم که فکر می کنم همیشه ضروری بوده است و هر مردی باید فقط به خاطر رنگ پوستش رنج بکشد.

هنگامی که راهپیمایی از سلما به مونتگومری به پایان رسید، بنت توسط یکی از حامیان کینگ، ویولا لیوزو، یک زن سفیدپوست از دیترویت که دارای سه فرزند بود، به فرودگاه رانده شد. او بعداً متوجه می‌شود که در راه بازگشت به سلما توسط برتری‌طلبان سفیدپوست کشته شده است.

در دهه‌های بعد، بنت خود را متعهد به برابری نژادی کرد. او از هنرمندان با استعداد سیاه پوست حمایت می کرد و صنعت موسیقی شرکتی را برای انتشار رکوردهای خود تحت فشار قرار داد. او به بایکوت هنری آپارتاید در آفریقای جنوبی پیوست و در اولین سفر دولتی رئیس جمهور آفریقای جنوبی به بریتانیا برای نلسون ماندلا بازی کرد.

روحیه ماندگار خواننده برای فرزندانش، از جمله پسر بزرگش دنی، که “کودکی شگفت انگیز” را به یاد می آورد، واضح بود.

در مصاحبه ای در سال 1995 با Good Housekeeping، دنی بنت به یاد می آورد که “از خواب بیدار شدیم تا کنت بیسی و دوک الینگتون را در زیرزمین خود پارازیت شنیدیم.” دنی “مفتخر” بود که پدرش “قبل از اینکه برای افراد مشهور مد شود” به راهپیمایی کینگ پیوست تا علناً علیه تبعیض نژادپرستانه مبارزه کند.

دنی بنت گفت: «او مرد خوب و پدر خوبی است.

در سال 2007، تونی بنت به پیاده‌روی مشاهیر حقوق مدنی بین‌المللی، مسیری در پارک ملی تاریخی مارتین لوتر کینگ جونیور در آتلانتا، راه یافت. دیگر افرادی که در این سال انتخاب شدند عبارتند از سیدنی پواتیه نماد هالیوود که سال گذشته درگذشت و ماکسین واترز، نماینده کنگره، دی-کالیف.

پنج سال قبل از آن، مرکز پادشاهی برای تغییرات اجتماعی غیرخشونت‌آمیز، یک سازمان غیرانتفاعی آتلانتا، بیستمین جایزه سالانه سلام به عظمت را به بنت اهدا کرد. کورتا اسکات کینگ، بیوه کینگ، گفت که خواننده کاملاً سزاوار این افتخار است.

او در آن زمان در بیانیه ای گفت: «تونی نه تنها یکی از بهترین سرگرمی های آمریکاست، بلکه او دوست و حامی عمیق همسرم و جنبش حقوق مدنی بود. او به حمایت از تلاش‌های مرکز کینگ برای تحقق رویای مارتین، همراه با بسیاری از اهداف بزرگ دیگر ادامه داده است.»

بنت به نوبه خود به The Atlanta-Journal Constitution گفت که او “بر روی ماه” بود. در مصاحبه ای با روزنامه، بنت به گرمی درباره دوستی خود با بلافونته و الهاماتی که از نمونه دومی گرفته بود، صحبت کرد.

بنت گفت: «هری به تازگی برای من تأیید کرد که وقتی بی عدالتی اتفاق می افتد، همه یک حیوان سیاسی هستند. «همه یک چنین لکه کوچکی در چهره جهان بودند؟ تک تک افراد این سیاره مهم هستند و باید به یک اندازه به آنها احترام گذاشت.»